Ақкіс. Горностай.

Ақкіс

Ақкіс – сусарлар тұқымдасына жататын кішірек аң. Дене салмағы аталықтарында 230-267 г., аналықтарында 102-186г. Қыста оны аққалақпен, ал жазда сарғыш күзенмен оңай шатастыруға болады, бірақ олардан айырмашылығы құйрығында қара ұшы бар.
Ол негізінен Батыс, Солтүстік, Шығыс және Орталық Қазақстанды, сондай-ақ Алакөл ойпатын мекендейді. Денесі жіңішке, қалың түкті, үлпілдек жамылғысы бар. Ақкіс жазда қоңыр, ал қыста денесінің жүні ақ түсті болады. Тауларда мекендейтін ақкіс негізінен ұсақ кеміргіштермен қоректенеді.
Сезім мүшелері жақсы дамыған, көздері жақсы көргенімен, олар аң аулау барысында есту мен иіс сезу мүшесін пайдаланады. Ақкістің белсенділігі ауа райы бұлтты күндері азаяды. Қауіп-қатерден тау-тастарға тығылады.
Батыс – Алтай мемлекеттік табиғи қорығында ақкістердің мекендейтін жерлері өте алуан түрлі. Бұл жыртқышты тоғайларда да, 2500 м биіктіктен асатын тауларда да кездестіруге болады. Сонымен қатар Қара және Ақ Оба өзендердің жайылмаларында да кездеседі. Ақкіс популяциясының тығыздығы жем-шөп пен қорғаныс факторларына, сондай-ақ жаулар мен бәсекелестердің болуына тікелей байланысты. Ақкіс өзінің сүйкімді және зиянсыз түріне қарамастан жыртқыш болып табылады. Оның негізгі қорек көзі – тышқандар мен ірі кеміргіштер. Біздің аймақта ақкіс популяциясының төмендеуіне жол бермеу үшін табиғатта қарапайым ережелерді сақтау қажет: оның мекендейтін жерлеріне мұқият болу, әдеттегі өмір салтын бұзбау. Сонымен қатар табиғатты қорғаңыз, сүйіңіз және құрметтеңіз.
Ақпарат ҒМЭАжТ бөлімініңмаманы И.Н. Завьяловамен дайындалды.
Фотосурет авторы А.А. Клименко

Горностай

Горностай это - мелкий зверек из семейства куньих, с массой тела у самцов от 230-367 г., у самок от 102-186г. Зимой его легко можно спутать с лаской, а летом - с солонгоем, но в отличие от них он имеет черный конечик на хвосте.

Населяет в основном Западный, Северный, Восточный и Центральный Казахстан, а также Алакольскую котловину.Имеет тонкое, примерно одинаковой толщины по всей длине тело с пушистым, густым, волосянымпокровом. Летняя окраска горностая коричневого цвета, а зимняя,как правило, чисто-белая. Горностаи, живущие в горах, питаются в основном мелкими грызунами, поэтому они значительно меньше своих равнинных собратьев.

Органы чувств развиты хорошо, но на охоте они пользуются в основном слухом и обонянием, хотя движущиеся предметы видят хорошо. Активность горностая сильно зависит от погоды, в пасмурные дни, особенно со снегопадами, она повышается, а в морозные понижается. От опасности горностай скрывается под корнями, и в камнях.

Места обитания в Западно-Алтайском государственном природном заповеднике горностая отличаются значительным разнообразием. Этого хищника можно встретить как в тугайных зарослях, так и в горах на высоте превышающей 2500 м. Также встречается в поймах рек Черная и Белая Уба. Плотность населения горностая находиться в прямой зависимости от кормовых и защитных факторов, а также от присутствия врагов и конкурентов. Горностай, не смотря, на свой милый и безобидный вид, является хищником. Основой рациона его питания является мыши- полевки и другие более крупные грызуны. Для того, чтобы избежать уменьшения численности горностая в нашем регионе требуется соблюдать элементарные правила поведения в природе: быть внимательными к местам обитания, не нарушать привычный ему уклад жизни. Ну и конечно же беречь, любить и уважать природу!

Материал подготовлен специалистом отдела
НМЭПиТ Завьяловой И.Н.
Автор фото Клименко А.А.